Aralıklı da olsa parmak uçlarımdan başlarmış da boğazıma kadar gelirmiş gibi bir öfke hali oluyor. Çok yükseldiğinde nefesim daralıyor, kalbim sıkışıyor. Ama geçtiğinde hiç olmamış gibi oluyor. Muhtemelen iki gün sonra bunları anlatamayacağım kadar etkisi geçecek. Şimdi de geçme sürecinde. Unutmadan yazayım dedim. Aslında hatırlamasam daha iyi olur.

Yeni bir his de değil esasında. Çocukluğumdan beri var. Eskiden boş zamanım çokken daha çok hisseder, etkisini daha yoğun yaşardım. Son yıllarda “Çok işim var, şimdi git sonra bakarız” diyecek kadar silikleşse de bazen aniden patlayabiliyor.

Elbet geçecek diyorum, çok şey yapmamak lazım diyorum, geçiyor.